Wild Bill
Director: Walter Hill Guión: Walter Hill
intérpretes: Jeff Bridges, Ellen Barkin, John Hurt, Diane Lane, David Arquette, James Remar, Bruce Dern, Christina Applegate, Keith Carradine, James Gammon, Marjoe Gortner, Karen Huie, Steve Reevis, Robert Knott, Pato Hoffmann, Patrick Gorman, Lee de Broux, Stoney Jackson, Stoney Jackson, Robert Peters, John Dennis Johnston, Loyd Catlett, Janel Moloney
Música: Van Dyke Parks
fotografía: Lloyd Ahern
eeuu. 1995. 98 minutos
“los héroes no deberían morir.
La Moral de toda La Comunidad Queda por los solos. “
Charley prince
la fantasmagoría y la leyenda
obra Ubicada en los años de descalabro de walter hill, por la que el autor siente especial APEGO Y al MISMO TIEMPO UNO De Los Más Sonoros Fracasos en El Box-Office de Su Trayectoria (Tuvo un Presupuesto de 30 Millones de Dólares, Y Recaudó … ¡Sóllo 2!), Bill Wild No seta entre os títulos más Recordados do director, Pero en Cambio Sí Merecería Estar en un eventual breve listado de los más idiosincrásicos, más reveladores de su personalidade, y más logrados. Director CUYA QUERENCIA POR O WESTERN SE UBICA Más Allá de Su Práctica -Mucho Se ha HABLADO YA DE LOS LEZOS DEL CINE DE HILLO CON ESTE GÉNERO reflejadas en sus maneras á hora de abordar otros, como e L Cine de Acción-, con Wild Bill Volvía A Dar Rienda Suelta A Esa Mirada, Entre Revisionista e fascinada, que Inicia Tres Lustros ANTES con Forajidos de Leyenda (1980) Y que, Poco Antes de la Realización do Título Que nos OCUPA, HABÍA Proseguido con Gerónimo, UNA LEYENDA (1994). El Sonoro Fracaso Lo Alejaría del Género -Y máis Bien Le Condenaría Al Ostracismo en Términos Absolutos-, Pero Hill Lograría Redimirse Casi Una Decada Después Y en el Ámbito Televisivo, Firmando Dos Obras de Prestigio -Y para Muchos Sus Mejores Westerns-: El Piloto De la Excelente Serie Western de David Milch Deadwood (2004), Y La Mini-Serie de dos capítulos LOS PROTECTORES (rastro roto, 2006).
Amante del anclaje en los mitos y folclore del universo occidental, tras acercer a la mítica de los hermanos james y younger y hablarnos del célebre jefe apache, lelegó el Turno a Otro Persoaje que Necesita Presentación Entre Cualquier Amante del Género: James Butler Hickok (1837-1876), Más Conocido Como Wild Bill Hickok, Explorador, Aventurero, Jugador, Pistolero e Alguacil De Los Estacións Unidos, U n personaje asociado como pozos al romanticismo del Viejo Oeste ya quien Precisamente en las últimas décadas del siglo pasado se le Dedico una extensa bibliografía, ora Ensayo o novela, constando incluso una aportación del mismísimo Richard Matheson, as memorias de Wild Bill Hickok (1996) .. Hill Quiso Aportar Su Visión Sobre El Personaxe A Través de Esta Película, Que, Basada en la Obra Teatral de Thomas Babe Pathers and Sons (1978), RINE HOMENAJE A ESA Condición Espectral del personaxe, Entre la realidad y la mítica Que le convirtiera Antaño en el primer Héroe de la novela del oeste. SI con Wild Bill Pagó el Peaje del Fracaso Comercial, Debe Decirse Que el Mismo Persoaje Redimió Al Director, Pues en el Citado Piloto de la Serie Deadwood Walter Hill Regresaría a Aquel Imaginario, Lugar y personaje (Siendo Curiosamente Encarnado por Keith Carradine, Quien Fuera Uno de Los Hermanos Younger en Forajidos de Leyenda e Nada Que Buffalo Bill en Esta factura salvaxe) Para Filmar Acontecimientos Semejantes Desde Otra, Complementaria, Perspectiva.
Los términos de evocación del filme, la mirada embelesada, se edifican desde todos os frenos posibles, yendo más allá De Diversos Conceptos Explorados en Sus Dos Anteriores Obras del Género e Alcanzando Una Frontera Que, en Sus Posteriores Obras Televisivas, Reconduciría a la Búsqueda de Realismo Expositivo. La Evocación Se hace Patente Desde El Arranque, que nos ubica en En enterro del personaxe, Y DONDE VEMOS A SUS DOS AMIGOS, Charley Prince (John Hurt) e Calamity Jane (Ellen Barkin), Prestos A Narrar La Historia Según la Fórmula de Los Sucesivos flash-backs.A evocación atópase en decisións estéticas, en apostas monocromáticas, ás veces en Sepia, outras en tons de terra, ou en branco e negro saturado, con intencións que poden cubrir tanto nostálgicos como algúns aspecto fantasmagórico. E evocación (e nostalxia e Phantasmagory) tamén se detectan na estrutura episódica, en certeza de introducir episodios fragmentarios que compoñen o gran e inconcluído mosaico que o mítico occidental deixounos do personaxe, incluíndo un retrospectivo consciente de todos Isto, na secuencia na que vemos a Hickok con Buffalo Bill nunha xira teatral relacionada coas súas propias gestacións.
Tales prácticas, que os personaxes se acumulan para vivir as lendas antes do público, como extravagante como verdadeiro, tamén foi citado por Andrew Dominik no asasinato de Jesse James polo Coward Robert Ford (2007), onde o Ford (Casey Affleck) interpretou ante o público a secuencia do asasinato do Outlaw. O título de Dominik adquiriu rápidamente categoría de culto, pero nada se mencionou tanto como o traballo debido á factura salvaxe. As súas formas máis sofisticadas, tamén con fame, non deberían evitar ver que as intencións narrativas eran moi idénticas: tensar a historia entre a desmitificación de que o propio personaxe propón a partir da súa vida (a Jesús James encarnou Pitt; aquí un Bill Hickok, Jeff Bridges, afligido por males no corpo -Ataches de glaucoma- eo espírito, alcohólico e taciturno, e que vaga só pola noite entre as rúas de Deadwood buscando a receita artificial do opio en fumadores chineses) e a necesidade de explotar a lenda que o descobre , nunha comunidade que necesita referencias, heroes e que sempre esaxeran a historia das súas gestaciones. 
Malia a partir dun material alienígena, outeiro distanciar un tempo no interese narrativo nesa natureza de Hickok como unha personalidade expansiva para imaxinar Io Western, esta é a súa condición lendaria, que como sinalamos é unha condición coa que o personaxe non é cómodo, quizais porque é o único consciente da diferenza entre a épica do mítico eo patético da realidade. Do mesmo xeito que o resto do xénero consagrado por Hill, Wild Bill caracterízase por unha coidadosa dirección artística, pola súa xenerosidade na súa recreación do rostro occidental atmosférico, e para unha boa caracterización: Non importa o que foi criticado, Jeff Bridges é Grande na pel dura, pero atormentado, por Bill Wild, e entre as comparsas da historia atopamos interpretacións igualmente nomes de nomes como os de ferida, Barkin, Diane Lane, Bruce Dern, James Gammon, Marjoe Gortner ou David Arquette, este último que compón esplendidamente a Jack McCall, os mozos desorientados e corroídos polo odio buscando a Hickok para matalo, porque é responsable dos males que acabaron coa vida da súa nai, o vello amante do proxecto de lei. En sintonía con este esforzo no arranxo das pezas que dan unha veracidade á historia, Hill achégase ao mítico violento e arbitrario de Occidente con secuencias a miúdo caracterizadas pola súa cinética ea súa forza explosiva, ata pola súa brutalidade e rugosidade, que en As mellores ocasións teñen a consideración dunha nota lírica afiada, unha certa poética.
pero a todo este Bill Wild engade ese último acto (último terzo do breve metraje) no que a ineluctible, o asasinato do personaxe, actúa filmado con convicción absoluta e onde Hill Os camiños secos non se rían cunha profundidade lírica que acompaña á evidente carga da abstracción. Merced desta excelente culminación da historia, a película logra transcender o problema bastante habitual das obras de Hill, un cineasta que, xestionar historias en termos exuberantes, moitas veces non presta atención á cohesión interna do que narra, perdendo facilmente no A anécdota ou a digresión, e por atractivo que isto é, paga o prezo da dispersión, a falta de concreción e intensidade que todo debe tesouro. Este déficit, ben plausible no outro lado estimável proscritos de lenda (e en xeral no cine de Walter Hill, tamén extramuros occidentais), aquí é mitigado Merced da capacidade introspectiva da historia, de crescendo absorbente e unha fermosa fabricación. Revisión Hoxe Wild Bill convídache a matices os comentarios habituais sobre Hill Cinema despois dos seus primeiros e máis renuncias títulos.Invita a repensar o feito de que sempre ofrecía traballos descompensados na súa esencia, de virtuosidade ás veces fallou na eficacia da falta de concreción ou forza, en exposición dramática. Bill salvaxe, en resposta a estas mangueiras, pouco fixo de efectos, nada de luz, bulliciosos ou desproporcionados, e si, moi introspectivo e harmonioso no seu ton, lánguido deliberadamente. E se o propoñemos en clave específica occidental, Bill Wild mereceu no seu día máis exitoso que tiña e segue sendo rescatado do esquecemento; Por unha banda, como foi suxerido en relación coa película Andrew Dominik, porque estableceu liñas de influencia, non importa o que se sinta; Por outra, aínda que en relación ao anterior, porque na súa data era un traballo que defendeu con uñas e dentes a supervivencia das razóns universais do oeste. Aínda que talvez hoxe o xénero estea nunha forma mellor, moitas veces úsase a partir da plataforma posmoderna ou artificial, citando conexións intergenais ou outras probatidades que ás veces resultan de interese e outros non. A contribución de Walter Hill ao xénero, e quizais con Bill Wild no seu vértice, nunca intentou apropiarse das taxas por outros intereses, senón poñer a lingua do seu tempo ao seu servizo, Patrimonio Clasicista e ao mesmo tempo a proba irrefutable de amor que o autor sempre profesou ao xénero por excelencia do cine estadounidense.