Preeclampsia é unha enfermidade específica do embarazo asociada a Vasospasm, danos endoteliais e activación do sistema de coagulación. Todo isto ocorre despois da semana 20 do embarazo, durante o parto ou nas dúas primeiras semanas do puerperium.1 debido á alta morbilidade materna e fetal, varios modelos foron deseñados para predecir esta enfermidade, como a ultrasóns Doppler das arterias uterinas Durante o primeiro e segundo trimestre do embarazo, 2 nos que se medirán: o índice de pulsatilidade (IP) (IR) ea presenza de mostra protialtólica está determinada.3 O aumento da IP entre a semana 11 e 19 do embarazo, 4 , 5.6, así como a presenza de papel protectoria, asociáronse ao desenvolvemento precoz de preeclampsia e informouse que estes parámetros non se modifican en pacientes con preeclampsia ao final ou aqueles sen enfermidade, 7 o mellor predictor de Preeclampsia, 8 mentres A IP mostra unha correlación lineal con resistencia vascular.9
endotelio vascular regula o ton e adhesión do vasomotores N plaquetar, pero o estrés oxidativo modula o ton de vasomotores debido á inactivación do óxido nítrico. 10
para avaliar a función endotelial, a dilatación de IR10 e mediada polo fluxo (DMF) utilizáronse despois da hiperemia reactiva.11 en 1992, Celerermajer usou esta técnica na arteria braquial e mediu o cambio de diámetro despois do estímulo hiperémico, que libera o óxido nítrico. 12 para a enfermidade arterial coronaria, Schroeder usado como método de DMF e informou unha sensibilidade do 71%, a especificidade do 81% , o valor preditivo positivo do 95% e o valor preditivo negativo do 41% .13 paga a pena mencionar que ambos estudos foron realizados fóra do embarazo.
Este método foi usado na avaliación dos pacientes con preeclampsia, Kuscu Informou que o 100% dos pacientes (n = 15) tivo unha resposta baixa en termos do cambio de diámetro arterial e no momento da entrega, que volveu ao diámetro normal ao 73% deles 6. semanas de nacemento.14
Por este motivo, o obxectivo deste traballo era comparar os parámetros vasculares medidos polas arterias uterinas e o dereito braquial en mulleres embarazadas saudables con preeclampsia, así como determinar se DMF é diferente en mulleres embarazadas saudables e nas persoas con preeclampsia no terceiro trimestre do embarazo.
Material e métodos
Prospective, transversal, estudo comparativo, realizado febreiro de 2014 a partir de xaneiro de 2015. O O estudo realizouse en mulleres hospitalizadas, logo da autorización da Comisión de Investigación e Ética Local en investigación co número de rexistro R-2014-3606-45. Todos os pacientes deron o seu consentimento para participar e asinar o consentimento informado.
As mulleres embarazadas foron estudadas durante o terceiro trimestre de gestación, reclutado aleatoriamente, sen historia familiar de preeclampsia e / ou antecedentes persoais de preeclampsia, hipertensión arterial crónica, diabetes Mellitus, enfermidade renal crónica, síndrome de antifosfolípido, eritematosus sistémicos ou trombofilias, que foron clasificados en dous grupos: Grupo que composto por pacientes saudables (n = 83), que non tomaron ningún medicamento, a excepción das vitaminas, foron capturadas en A consulta externa e Grupo II integrada por pacientes xa diagnosticados con preeclampsia grave (n = 19) e admitidos para o tratamento. Os datos recollidos foron os seguintes: Idade (anos), Índice de masa corporal (IMC = peso en kg / escultura en m2); Considerábase o peso normal cando o IMC era > 20-25, sobrepeso cando o IMC > 25-30, a obesidade grao I imc > 30-35, obesity grao II IMC > 35-40 e obesidade grao III IMC > 40.
Todos os pacientes realizáronse unha arteria de arterias de arrastre de útero e unha arteria braquial dereita cun equipo de Voluson 730 Pro (Xeneral Electric Healthcare, Austria GM GH). Para a medición nas arterias uterinas, usouse o transdutor de 10 MHz. Cada arteria uterina medíase no lugar onde cruzaba a arteria interna da Ilíaca, á procura de muesca protódida, medindo a IP en cada un e calculando a media. As medidas da arteria braquial foron realizadas co transdutor convexo de 3,5 MHz, que se colocou perpendicularmente no terzo distal da arteria braquial do brazo dereito, a imaxe foi evaluada por encima do pozo antecubital no avión lonxitudinal.O diámetro arterial foi medido ao final da DIASTOLE, desde a parede interna dun lado do vidro ata o outro, buscando a imaxe de dobre liña para determinar o diámetro arterial real en milímetros. Posteriormente, a IP calculouse automaticamente (a velocidade sistólica máxima menos mínima de velocidade diastólica dividida pola velocidade media durante o ciclo completo). O estímulo hiperémico foi causado por aplicar a pulseira esfigmomanómetro no terzo proximal do brazo dereito, insuelatoria ata 200 mm Hg por 5 minutos. Finalmente, foi eliminado e 60 segundos despois, o diámetro arterial foi medido de novo e calculouse a IP. Cada medida foi feita nunha ocasión e todas as medidas foron feitas polo mesmo médico asignado ao servizo de ultrasóns.15
Análise estatística
Os datos foron analizados co programa SPSS V. 20 Para Windows. As variables cuantitativas (idade, idade gestacional e IMC) foron reportadas en desviación media e estándar, con medios e clasifican a porcentaxe de cambio entre valores antes e despois do estímulo e as variables categóricas (papeletas de protección) como porcentaxe. As diferenzas entre os grupos calcúlanse para aqueles con distribución normal coa proba de estudante T para mostras independentes. As diferenzas no PI eo diámetro da arteria anterior e despois do estímulo hiperémica en cada grupo separado coa proba t de Student para mostras relacionadas. Para a diferenza entre os grupos de papel protectoria, utilizouse a Praza Chi. Debido á distribución da mostra, as diferenzas entre o cambio hipertémico pre-estímulos foron determinadas con mann-whitney u-test. Os resultados
132 pacientes foron reclutados, aqueles con unha familia Historia ou persoal, así como unha historia persoal da hipertensión arterial crónica, excluíronse a diabetes mellitus e as enfermidades renales crónicas, finalmente estudaron 102 pacientes, cun embarazo único de feto. A Idade Media Maternal foi de 26,4 ± 6,4 anos para Grupo I e 26,3 ± 6,3 anos para o Grupo II. No Grupo I, o 86,7% tiña menos de 35 anos, mentres que no Grupo II foi do 89,5%; En cada un dos grupos, só un paciente tiña menos de 18 anos. A idade gestacional era de 35 ± 3 e 35 ± 2 semanas para o Grupo I e II, respectivamente, sen diferenza estatisticamente significativa. No Grupo I, 42,2% foron primitivos (medianos 2, alcance 1-5) e Grupo II foron primitivos 73,7% (Median 1, alcance 1-6), con diferenza significativa (P 0 p> O IMC medio foi de 29.2 ± 5.5 para Grupo I e 32.3 ± 5.8 para Grupo II (P < 0,04). No Grupo I, 2.4% tiña BMI < 20, 19,3% Peso normal, 43,4% de sobrepeso, 20,5% de obesidade Grao I, 9,6% de obesidade Grao II e 4,8% de obesidade III. No Grupo II, 9,1% tiña un peso normal, de 31,6% por riba do peso, 36,8% obesidade grao I, 21,1% obesidade grao II e 5,3% obesidade Grao III. A diferenza atopada entre os grupos era P < 0,001.
A presión arterial sistólica foi significativamente menor no grupo I, con media de 110,1 ± 6,7 mm Hg para o grupo I e media de 119,5 ± 10,3 mm Hg para Grupo II (P < 0,001). A presión arterial diastólica tamén foi significativamente menor no grupo I, media de 69,6 ± 6,1 mm e a media do grupo II 81,0 ± 7,4 mm Hg (P < 0,001). Un total de 15 pacientes no Grupo II tiñan un tratamento antihipertensivo con Methyldopa e Hydralazine.
Nas arterias uterinas non houbo ningún entalhe protódico no Grupo I, mentres que no Grupo II estivo presente en 6 de 19 pacientes (31.6 %, p < 0,001).
A media IP nas arterias uterinas foi menor en grupo I que no Grupo II, respectivamente 0,68 ± 0,10 e 0,93 ± 0,36 (p < 0,006). O IP da arteria braquial antes do estímulo hiperémico foi de 3,1 ± 1.2 para o Grupo I e de 3,5 ± 1.3 para o Grupo II, sen diferenza estatisticamente significativa; Do mesmo xeito; Despois do estímulo hiperémico, a IP era de 3,6 ± 1.0 para o Grupo I e de 3,4 ± 1.3 para o Grupo II, sen diferenza significativa entre eles.
O diámetro de sangue antes do estímulo hiperémico era de 3,3 ± 0,4 mm para o grupo I e 3.4 ± 0,5 mm para o grupo II, sen diferenza estatisticamente significativa entre eles; O diámetro arterial despois do estímulo hiperémico foi significativamente maior nos pacientes con grupo I que nos de Grupo II, 3,7 ± 0,5 mm e 3,5 ± 0,6 mm, respectivamente (P < 0,006).
Ao comparar cada grupo por separado, atopouse no grupo I que a IP da arteria braquial aumentou despois do estímulo hiperémico (3.1 ± 1.2 versus 3.6 ± 1.0, p < 0.002), mentres que no Grupo II non houbo cambios significativos (de 3,5 ± 1.3 versus 3,4 ± 1,3).
O diámetro arterial despois do estímulo hiperémico no grupo que aumentou significativamente, de 3,3 ± 0,4 a 3,7 ± 0,5 ( p < 0,002), así como no Grupo II, pero sen importancia estatística (3,4 ± 0,5 versus 3,5 ± 0,5).
Al comparar as diferenzas no cambio entre os grupos, observouse que o IP tiña un maior aumento nos pacientes do Grupo I, do mesmo xeito, a diferenza de dilatación foi maior na de grupo i.
Discusión
Varios Os modelos previos de preeclampsia foron desenvolvidos, como marcadores epidemiolóxicos (factores de risco), marcadores bioquímicos e ultrasonográficos; Cuxa combinación ten como obxectivo detectar aqueles pacientes con alto risco para un resultado perinatal adverso, así como a implementar medidas de control e control prenatal para reducir a morbilidade maternal e fetal .2
Aínda que Celermajer usou por primeira vez por primeira vez en 1992,12 a análise ultrasonográfica das arterias periféricas como un método para avaliar a disfunción endotelial, apenas se utilizou como complemento á ultrasóns de arterios uterinos.
Neste estudo había frecuentemente propósito protódico arteria uterina en aqueles pacientes con preeclampsia en comparación coas mulleres saudables, xa que xa foi informar por Hernández et al., En estudos destinados a previsión de resultados perinatais adversos.2 O estudo realizou unha evidente alteración de resistencia arterial e función endotelial en mulleres con Preeclampsia. Este estudo tamén atopou un diámetro arterial maior despois de que o estímulo hipertémico en mulleres saudables que xa se informou, 14 e pódese explicar desde que os pacientes saudables non teñen disfunción endotelial que ocorre en preeclampsia.16
p> Este estudo abre o Camiño para a investigación futura e complementar a análise ultrasonográfica da arteria braquial como un método non invasivo para a súa aplicación en preeclampsia.
Hai máis estudos nas mulleres embarazadas para construír placas de normalidade (semellante ás da uterina arterias), tanto para a IP da arteria braquial como para a dilatación arterial despois do estímulo hiperémico e, polo tanto, poder comparar valores normais cos de pacientes con menos agasallo de agasallo sen factores que chegarán a desenvolver a preeclampsia, tamén como mulleres con factores de risco para avaliar o seu valor predictivo, que aínda é un problema controvertido Como se hai estudos en favor17 e contrario18.19 da súa utilidade para este propósito.
É posible concluír que o máis alto IP da arteria uterina en pacientes pre-collappecticos pode ser debido ao maior Tone vascular, mentres que en pacientes saudables o maior diámetro arterial despois do estímulo hiperémico débese a un endotótio saudable.