Comezar en xxsiglos este mes de febreiro Tiven o desexo de afrontar desde que comecei o blog: como escribir novela histórica. Nesta viaxe vai acompañarme como membro deste blog o escritor José Manuel Aparicio (autor de Banderezos e que xa nos dixo como narrar unha batalla medieval) e outros escritores terán aparicións esporádicas. Así que comece a stock esta sección cun artigo particularmente dedicado para vostede que está a pensar en escribir ficción histórica …
Como escribir unha novela histórica e non morrer no intento
Por José Manuel Aparicio | Escritor, novela histórica Premio Cidade de Úbeda 2015 e fundador de Mundopalabras | @Escrito_jma
a raíña da narrativa chámase. Debe haber un motivo. Para aqueles que escriben novela histórica, non pode ser doutro xeito: é un xénero emocionante. Pon o pelo como unha escarabilidade. A viaxe mental a tempo, a investigación, o torrente de ideas e personaxes que explotan na súa mente para entrelazarse con feitos históricos … pero é un xénero duro, moi duro. O máis difícil hai, din. O autor ten que afrontar grandes dificultades antes de comezar a escribir a novela e durante ela. A tarefa é ardua, especialmente se é a primeira. Sei da experiencia. Parece que estou coidando de ti, non? De ningunha maneira. NON DEMOTIVE. A César o que é César. É precisamente na súa dificultade onde ten que atopar un gran impulso motivador. O mesmo que os seus personaxes deben atopar a forza para superar os avatares e as trampas que poñerá no seu camiño literario. Como en case todo, hai certas técnicas que che axudarán, por unha banda, sentirse estimulado e, por outro, para afrontar a narrativa con eficacia. Saber que é eficaz, a contar axudará a non baixar. Estas son algunhas claves para escribir unha novela histórica e non morrer en intento. Imos con eles:
Non penses nas dificultades. Son unha parte fundamental de calquera proceso. Existen simplemente para os asombros. Non se pode mellorar en ningunha actividade se non hai nada que superar. Na novela histórica. Polo tanto, cambia na túa mente a palabra “dificultade” pola palabra “desafío”. Cando este é o único que se rolda nas paredes do seu cranio como un corno de guerra, sempre estará motivado.
Apresuraron lentamente. Este é un gran ensino de Princeps Augustus. Non correr. Avanza, sen présa, pero sen pausa. Trátase de que goces do proceso que vai comezar. Non é unha carreira saber canto tempo leva a preparar e escribir a súa novela.
Lee histórica de Lee. Parece que nunca, pero facelo permitirache comprobar como fan outros escritores. Algúns quere máis e outros. O primeiro servirá a aprender e gozar. O segundo tamén. Ambos danlle as pautas sobre o que facer e que non facer. Isto estimulará que o lanzase para a súa novela.
que non acabará as contradicións. O tempo chegou ao documento. Seleccionaches un período de historia e necesitas coñece-lo en profundidade ou, polo menos, con todos os detalles posibles. Non sempre é doado. A miúdo atopas datos e feitos que se opoñen. Algúns estudos afirmarán, por exemplo, que tal evento ocorreu nun só lugar e outro asegurarase de que fose noutro. Non volves tolo. Quédate co que mellor se adapte á túa novela (e quen se divertiu). Se os historiadores enfrontan a cruel batalla, que somos nós, pobres escritores, para atravesar a liña de lume?
Non ser un farragoso. Coñezo a moitos escritores e unha boa parte deles sofren ao escribir textos que buscan fermosos no canto de construílos de forma clara e eficaz. Tamén me pasou tamén. Simplificar. A sinxeleza non é unha redución de calidade. De feito, é o máis difícil. Narra para que o lector poida atravesar o texto. Non os executes (ou correr por eles) con palabras rimbresadas que non significan nada. Se o fas, acabarás desencadearte porque non che entenderás. Cando o texto é fluente (lelo en voz alta), introduce os recursos estilísticos necesarios (pleonasmos, aliteracións, onomatopoeias …). Sen exceder. Só para dar vida literaria onde é necesario. A clave non é abusar de nada. Como nunha boa dieta. Equilibrio para gozar e manter a saúde.
Separar o gran de palla. É moi común na reunión de novela histórica con obras de extensión interminable. Isto en si non é bo ou malo. Se en tal número de páxinas, o escritor sabe como manter a tensión dramática, alcanzará o obxectivo dunha verdadeira narrativa literaria. Para lograr isto ten que enfocarse onde é realmente importante. Na novela histórica é fácil de incorrer nun exceso de información.Tivemos un bo tempo investigando o período de historia que imos mostrar e acabamos derramando en papel todo o que aprendemos coma se, en vez dunha novela, escribimos un ensaio. Con frecuencia, estes son datos que aportan pouco á narrativa. Se cando relata a súa novela que descobre que hai longas partes nas que a acción non avanza, cargadores. Non berture deixándoos. Se vostede é pesado, imaxine o lector.
Os seus lectores poden perdoar a certa decepción do apaixonado histórico. Pero non o farán eternamente. Unha morea de ollo con isto. Teño amigos e coñecidos que len a novela histórica e unha boa parte deles tenden a saltar ou facer unha carreira das páxinas puramente descritivas que só serven para manter os personaxes. É un síntoma malo. Arrisca o libro para pechar. O lector acabará buscando outro ou outro con quen pasar a súa lámpada e as tardes de butaca. Os personaxes deben enviarse por riba da historia. Estás escribindo unha novela, non o esquezas. Segundo La Rae, unha novela histórica é unha novela que desenvolve a súa acción en tempos pasados, con personaxes reais ou ficticios. Acción. ¿Entendes?
Bandeiras de souvenirs. Pasei por unha fase na que había moitas explicacións históricas sobre feitos e personaxes. Pouco contribuíron, non dicir nada. Isto foi o que o mestre Ramón Ramón Alcaraz fíxome saber. Foi un momento para moer de dentes. Eu puiden cortar para que a narración gañará con facilidade e eficiencia. É posible que non o fixesen, deixaron os interminables interminables sobre como se construíu tal edificio ou as técnicas coas que un artesanía fabricou tal obxecto. Decidín. Non tardou moito en entender que realmente non terminou. Deixalo tería involucrado unha novela dúas veces mentres os personaxes fosen interrompidos de continuo. Exactamente o mesmo que cando estás a ver unha película na televisión e interrompela cinco veces para poñer dez minutos de anuncios. Borra, non? Ben, nunha novela histórica é a mesma. Anunciemos un ou dúas veces, e é curto. Aprender a cortar é unha das cousas máis importantes que aprendín como escritor. Comprobe que ao facer, a historia funciona con tensión e ritmo é unha das mellores sensacións motivadoras para seguir traballando.
Xa acabei. De todas as claves que ofrezo aquí, este último sobre a importancia de controlar a contribución dos datos históricos é unha das máis relevantes. Se se afoga con eles, corre o risco de que o traballo non funcione e, se pensas que non o fas, podes discutir as túas habilidades e desalentarte. Especialmente cando alguén che di que se fixo moi longo ou que vai “folla”. Pero iso non vai ocorrer, sei que está preparado, motivado, querendo rastar as paredes e as fortificacións de asalto. Sexa un subdito leal destes Consellos e ves como a túa raíña narrativa triunfa gobernando aos seus lectores felices.
Podes seguirme en Facebook, Twitter e Goodreads.
Se che gustou esta publicación, quizais estea interesado. ..
- Escribir novela histórica: historial, novela e ficción caracteres
- As novelas históricas son perigosas
- como narrar unha batalla medieval nunha novela histórica
- Por que non che gusta chamar o thriller histórico ao código DA VINCI de Dan Brown e ao similar