Historiadores abstractos que tratan a teoría evolutiva no período entre a morte de Jean-Baptiste Lamarck (en 1829) ea publicación de A orixe das especies de Charles Darwin (en 1859) centrábase principalmente nos radicais evolucionistas que eran, na súa maior parte, traballando nas marxes da ciencia mainstream. Este ensaio, con todo, quere indicar que no mesmo período de tempo, un transformismo máis moderado (incluso conservador) foi desenvolvido nos centros de debate científico ben moderado. Faino concentrándose na traxectoria intelectual do belga Jean-Baptiste d’Omalius d’Henoy, non só un xeólogo de reputación europea senón tamén un observado aristócrata conservador e católico. Con base no material de arquivo anteriormente non utilizado, este ensaio investiga como D’Omalius desenvolveu as súas ideas evolucionistas, a partir das leccións que levou con Lamarck a principios do século XIX e terminou coas últimas publicacións transformistas que publicou como 90 anos -Dold na década de 1870. Ademais, o ensaio analiza como D’Omalius adaptou as ideas transformistas de Lamarck á súa base de mundo persoal e mira a táctica que adoitaba abrir un espazo para o debate de evolución. Deste xeito, mostra un aspecto en gran parte descoñecido da transformación do transformismo a mediados do século XIX.