Editorial
Por que as unidades de dor son multidisciplinares?
As razóns polas que as unidades de dor deben ser multidisciplinares son moitas e variadas e podemos dividilos entre eles Outros en: histórico, taxonómico, curricular, fundacional e funcional.
Os motivos históricos obtéñense a partir dos libros publicados por Bonica nos anos 1953 e 1990 (1,2), no que xa había referencia explícita a A necesidade da multidisciplinariedade das unidades de dor debido á complexidade en síndromes dolorosos que debían ser resoltos e as implicacións neuroanatómicas, neuroquímicas e psicolóxicas de diferentes síndromes dolorosos. O tempo deulle a razón sen ningunha discusión.
Desde o punto de vista taxonómico a necesidade dunha clasificación das diferentes síndromes de dor crónica nas que as distintas especialidades médicas xa foron solicitadas por Bonica en 1979 nun “editorial “Na revista Dor (3), co propósito de todos aqueles investigadores que traballarán neste campo útil. Segundo Bonica, aínda que as definicións non eran perfectas, polo menos serían máis útiles que a torre de Babel na que os investigadores estaban nese momento ao definir e clasificar a dor. A clasificación non debe ser final e pechada, senón todo o contrario, permitindo a súa modificación segundo o progreso que ocorreu no asunto.
Os especialistas implicados no campo do estudo e xestión da dor deben ter unha clasificación que permitiría unha man para ordenar os seus propios datos, identificar diferentes enfermidades e síndromes e poder comparar as súas experiencias con outros Investigadores. Os estudos epidemiolóxicos, etiolóxicos e previstos eo desenvolvemento dun comportamento terapéutico adecuado dependen da existencia dunha clasificación correcta de elnum aceptada por todas as partes implicadas. Ademais, os servizos médicos benefician da existencia de sistematización no diagnóstico. En medicina privada, era necesario ter aprobadas clasificacións que permitiron o pagamento dos servizos prestados por entidades médicas ou por médicos con exercicio gratuíto (4).
está plenamente asumido que a dor crónica é diferente da dor aguda .. Así, a dor crónica é a que se estende máis aló do tempo de curación normal dun determinado marco médico. Xeralmente dura máis de seis meses. Na clínica diaria, o punto de inflexión entre a dor aguda e crónica atópase nos tres meses. Desde o punto de vista da investigación, considérase dor crónica a calquera que persiste en seis meses.
Moitos síndromes de dor crónica son tratados como tales, aínda que a súa causa orixinal non se curou. Como exemplos, osteoartritis, artrite reumatoide, raquid a estenosis canal, destacados nerviosos e carcinomas metastáticos. Ademais, o descubrimento da plasticidade neuronal en resposta ás lesións do sistema nervioso indica que o tempo de curación normal pode ser prolongado máis aló esperado. Algunhas destas lesións non poden ser detectadas actualmente mesmo polos métodos máis modernos de imaxes médicas (4).
A clasificación de dor crónica realizada pola asociación internacional para o estudo da dor (IASP), no seu Segunda edición de 1994 (4), xa estresada e como outras sociedades médicas tamén fixeron un esforzo clasificador de enfermidades que causaban dor crónica. Así, en 1962, o Comité ad hoc de dor de cabeza da Asociación Médica Americana editou unha extensa clasificación dos distintos tipos de dores de cabeza (5). Do mesmo xeito, en 1973, o Rheumatis Asociación Americana, publicou a súa clasificación de síndromes dolorosas relacionadas a súa especialidade (6).
Nun intento de ter unha linguaxe común entre as distintas especialidades no ámbito da dor, Merskey Publicou, en 1983 no libro de papel do “Terceiro Congreso Mundial sobre a dor”, un artigo que era capital para a unificación de síndromes dolorosos (7).
Se todas as publicacións referidas ao momento Este “editorial”, obsérvase como a xestión da dor crónica é sempre multidisciplinar sendo imposible para unha soa persoa, moito menos unha especialidade, abarca o inmenso campo de dor crónica.
Unha mirada ao “Curriculum Core) Para a educación profesional na dor “na súa segunda edición (8), editada igualmente pola IASP en 1997, indica como emite a formación de especialistas en tratamento de dor de anatomía e farmacoloxía á ética da xestión e Investigación de dor. Os especialistas que foron consultados eran diferentes ramas de medicina e cirurxía.Neste grupo hai anestesiólogos nun número moi maior, que foi capaz de dar lugar a diferentes concepcións en España do que deberían ser as unidades de dor como veremos máis tarde.
En 1996 publica a IASP Un libro titulado Dolor Treatment Centers nunha encrucillada: unha reapppraisal práctica e conceptual, editada por un psiquiatra (Mitchell Cohen) e un neurociruje (James Campbell) (9). Nela, pódese observar como os diferentes capítulos están escritos por especialistas de diferentes especialidades médicas. Anestesioloxía, medicina interna, neurobioloxía, neurocirugía, neurología, psicoloxía, psiquiatría e rehabilitación, participan en centros de tratamento de dor. Un feito que debo destacar como un neurocirurgião é que neste libro se describe como xa en 1975 foi creado o John Hopkins Hospital de Baltimore, a dor Centro Multidisciplinar liderado polo Neurocirujano Donlin Longo, integración e psicoloxía e psiquiatría da Flowchart do centro. O multidisciplinar xa está destacado a partir destas datas e é un énfasis especial sobre o que os médicos que manexan aos pacientes con dor crónica deben ter o suficiente coñecemento para facer diagnósticos e técnicas de intervención e que todas estas habilidades deben integrarse nun programa de formación específico. Estableceuse que o campo da xestión da dor podería ser alcanzado por diferentes camiños, pero a formación específica de posgrao foi obrigatoria.
Chegou a este punto debemos analizar a situación que tivemos en España nos últimos anos e onde nós están actualmente dirixidos.
O primeiro “oficial creado en España foi a” Unidade para o estudo e tratamento da dor “do hospital 12 de outubro en Madrid e foi creado cunha natureza multidisciplinar por unha prestación do xeneral Dirección do Insalud do 28 de novembro de 1981, sendo o seu primeiro director o Dr. José Luis Madrid Arias. Este camiño que abriu a posibilidade de novas unidades non foi continuado por diferentes razóns. O primeiro, ao meu xuízo, a insensibilidade das direccións médicas ea xestión daquel momento na maior parte da rede hospitalaria do Estado, que non estaba disposto a proporcionar áreas específicas do hospital para localizar as unidades e menos a “libre opcional” “,” Principalmente anestesiólogos “, polo que contribuirán ao seu traballo neste campo. O segundo motivo foi a adopción inmediata da idea de unidades de dor por anestesia e servizos de resucitación que rápidamente engadiron o termo “terapia de dor” para definir a súa especialidade, aínda que isto nin sequera foi admitido como grao oficial Ao mesmo tempo, os neurourusores, que nesa época eran un número significativo, dedicado ao campo da dor crónica coas técnicas ablativas ao uso e ao despegue da neurestimulación medular e cerebral ea infusión espinal de morfina para a dor oncolóxica, dada a Empuxe os anestesiólogos, comezaron a deixar a nave común ou arraigada nos seus servizos.
A Sociedade da Pain Española (SED) que posteriormente naceu grazas ao empuxe de varios anestesiólogos e neurocirujóns, nun número bastante alto Se recordo correctamente no acto fundamental de Madrid o 20 de maio de 1990, fixérono seguindo (copiando e traducindo) os estatutos da IASP, definindo así como unha sociedade multidisciplinar. Non obstante, como xa se mencionou, varias condicións evitaban que as liñas mestras definidas pola IASP eo SED foi o capítulo español.
Ata hai pouco tempo, as placas de directores da sede, integradas principalmente por anestesiólogos (Cabezas de servizo de anestesia ou xefes de unidade), non contemplaba o que conduce ás súas consecuencias finais do mandato da IASP, que fixo mención explícita á multidisciplinaridade do mesmo, o que permitiría que o “xefe da unidade” poida ser opcional Integrado ao equipo, sen ser inevitablemente “un anestesiólogo designado” ou o xefe do correspondente servizo de anestesioloxía e resucitación.
Afortunadamente, o motivo finalmente impuxo e as últimas directivas do SED, representado nos seus presidentes e secretarios, apoian o nivel máximo a multidisciplinariedade das unidades de dor actuais. Para iso, realizaron un inmenso traballo persoal e institucional en todos os niveis: primeiro para alcanzar o recoñecemento das unidades dentro dos hospitais públicos; En segundo lugar, obter a súa subministración e autonomía de xestión, así como definir os diferentes modelos de unidades de dor que poden estar acreditadas en España; E, finalmente, defenden a “independencia” absoluta de calquera servizo ou departamento.É moi claro, porén, para o futuro, que os anestesiólogos sempre terán un papel preponderante nas “novas unidades” dado a preparación médica e intervencionada da súa especialidade e o número tan alto de novos especialistas formados cada ano. Non obstante, outros especialistas en virtude do seu liderado ou preparación científica poden optar por dirixir estas novas unidades de dor crónica.
Proposta de área de formación multidisciplinar foi presentada no Ministerio de Sanidade. De dor “, asinado por Varias sociedades científicas como: a Sociedade Española de Dor (SED), a Sociedade Española de Neurocirugía (SENEC), a Sociedade Española de Medicina Xeral (Semeren), a Sociedade Española de Rehabilitación ea Sociedade Española de Reumatoloxía (sendo). Este proxecto que chega a confirmar é a aceptación definitiva dos postulados de IASP mencionados ao longo deste editor, así como a necesidade dun programa específico de adestramento de posgrao e unha postpecuridade que se desenvolverá en “unidades acreditadas” (10), que permite chegar a un uniforme Nivel de coñecemento de todos aqueles especialistas que desexen dedicarse fundamentalmente á xestión da dor crónica.
En resumo, non creo que chegue a ningunha conclusión, pero limítome a expoñer o que moitos anos Ago, outros xa definiron e moi posiblemente, ou aqueles que nos precederon, non sabían como non puidemos materializarlo. A multidisciplinariedade das unidades crónicas de dor é actualmente obvia e somos chamados todos os membros da sede, xestores ou non, para loitar por todas as nosas forzas para o ben exclusivo dos nosos pacientes actuais e futuros.
F. J. Robaina
Servizo de Neurocirugía e unidade de dor crónica.
Hospital Universitario de Gran Canaria Dr. Negrín.
Las Palmas de Gran Canaria
Bibliografía
1. Bonica JJ. A xestión da dor. Filadelfia: Lea e Febiger, 1953.
2. Bonica JJ. A xestión da dor. 2ª ed. Filadelfia: Lea e Febiger, 1990.
3. Bonica JJ. O Neded dunha taxonomía (editorial). Dor 1979; 6: 247-52.
4. Clasificación da dor crónica. Descricións de síndromes de dor crónica e definición de términos de dor. 2ª ed. IASP PRENSA, 1994.
5. Friedman AP, Finley KH, Graham Jr, Kunkle CE, Ostfeld Mo, Wolff Hg. Clasificación de dor de cabeza. Informe especial do comité ad hoc. Arch Neurol 1962; 6: 173-6.
6. Asociación Americana de Reumatismo. Primeiro sobre os deseños reumáticos. 7ª ed. Preparado por un comité da sección de Asociación de Reumatiss Americana da Fundación Artritis. Informado de GP. Rodman, C. MCEWAN e S.L. Wallace. EDS. Jama, 1973; 5 (SUPL.): 224.
7. Merskey H. Desenvolvemento dunha linguaxe universal de síndromes de dor. En: Bonica JJ, Limblond U, Iggo A, Eds. Procedementos do terceiro Congreso Mundial por dor. Avances na investigación e a terapia da dor. Vol. 5. Nova York: Raven Press, 1983. P. 37-52.
8. Campos HL. Curriculum básico para a educación profesional de dor. 2ª ed. Forza de traballo sobre educación profesional. IASP PRESS, 1995; 7.
9. Cohen MJ, Campbell JN, Ed. Centros de tratamento de dores en Crossroads: unha revisión práctica e conceptual. Progreso na investigación e xestión da dor. IASP PRENSA, 1996.
10. Solos de sede para a acreditación das unidades de tratamento de dor. Rev Soc esp D REN 2004; 11: 461-4.