di que cando os xefes de HBO recibiron o último capítulo da soprano e viñeron o rostro que o cambiou de cor. Un deles tomou o teléfono e chamou a David Chase para dicirlle que foran enviados un DVD defectuoso, que o final foi cortado. Cando Chase respondeu que non había ningún problema no DVD, que o resultado era que, Troy queimou. Sexa como pode, Chase saíu coa súa e Tony Soprano acabou como o seu creador cría que tiña que rematar.
é unha lenda urbana, máis ou menos confirmada, que plasma a relevancia do programa que marcou a Idade de Ouro de Televisión, cando HBO deixou o armario e decidiu (entre burlas e dúbidas dos seus competidores) dedicar recursos á ficción.
A soprano foi a priori unha aposta de risco: a historia dun Mafioso de Nova Xersei, a súa esposa, os seus fillos, o seu psicólogo e os seus colegas. Tony Soprano, o protagonista, parecía inspirar a esa canción da raíña, baixo a presión: un cara que a súa vida chega a gran, dotada cun delirante sentido de responsabilidade e capaz de facer nada para manter o seu reino, un dos castelos de letras dentro alcance de calquera estornudo de estornudo.
Para dar vida a tal tema Chase recordou a James Gandolini (Nova Xersei, 1961), un inmenso home, a silueta de Hitchcocknian e a mirada pálida. A planta tiña, que era obvia, faltaba se eu uniría a empatía esencial necesaria para obter o agarimo do público e a forza que se espera dun novo gángster de Jersey, un estado onde chiste a xusto.
Gandolfini superou calquera expectativa: o monstro que foi eliminado do manga, nadando entre un sentido de fragilidade -previsionado, a escuridade dos seus violentos inicios (salpicada cun humor negro mate) ea súa concepción variada de lealdade, asumiu a serie. O canibalizado de tal xeito que se nalgún momento existira a tentación de escribir unha épica coral desapareceu como unha botella de whisky no Bab Bing, o inesquecible Antro onde Tony e os seus amigos (homes que fixeron Schorsese Smile) resolvéronse á súa súa Algúns de xeito rápido e outros de calquera xeito.
Nalgún momento, ao longo das súas seis tempadas impresionantes, a serie deixou de ser a historia dun criminal dunha cidade obreira para abrazar a Hamlet, ás traxedias gregas e á Black Cinema (ata que o Arthur Cody Jarret de James Cagney estivese entusiasmado con Tony) e transcende a súa presunta dimensión televisiva, contribuíndo definitivamente ao establecemento dese selo de tres letras que ata ese momento estivo vinculado ao deporte e aos concertos: HBO.
O peso de Gandolfini na soprano (tanto a real como a figurativa) era unha fonte de conflito: se por un lado a obesidade do actor converteu o rodaje en procesos cada vez máis fatiga, por outra banda foi sorprendente como o seu personaxe envolto. Non houbo descanso para Tony ou para Gandolfini.
Os xornalistas que o entrevistaron poden recordar a súa respiración fatigada e os despertados do home esgotado compensáronse con formas impecables, cultivadas e exquisitas. De feito, a súa habilidade para oratorial e as súas múltiples referencias culturais recordaron as plumas. O enorme talento que tratou a ese intérprete, capaz de entrar na pel dun mozo que era o seu némesis. Palma a Palmo, Tony converteuse nun ícono da cultura pop, algo impensable para que os falsificadores sexan absolutamente lóxicos no contexto popular que se refire ao mundo da televisión hai unha década. Teña en conta que: Sin Twitter, con Facebook en cueiros, sen a omnipresencia das redes sociais.
Pero Gandolfini non era só Tony. O actor era unha besta teatral (a súa gran paixón, a Broadway debería apagar as luces polo menos por un tempo) e unha presenza constante na pantalla grande, onde se pode lembrar do amor a queimar, a marea vermella, no lazo e máis Recentemente na espléndida noite máis escura. A súa morte, a 51, por unha condición cardíaca, atopouno en Roma. Non é un lugar malo para un xogador imperial, cuxa carreira derreteuse de negro antes de tempo, pero cuxa inmortalidade en termos culturais é inexistente. David Chase, o seu amigo, “o seu irmán”, dixo fai unhas horas que o intérprete era “un xenio”. Poucos actores poden presumir de deixar un baleiro: Gandolfini -non sen dúbida – é un deles.