Orixe non adaptativa da complexidade interactiva

Os límites entre procariotas, eucariotas unicelulares e eucariotas multicelulares están acompañados por reducións de ordes de magnitude en tamaño de poboación efectiva, con amplificacións concorrentes dos efectos da deriva xenética aleatoria e mutación (1). O descenso resultante da eficiencia da selección parece ser suficiente para influír nunha ampla gama de atributos a nivel xenómico de forma non adaptiva (2). Unha cuestión que queda clave con respecto á medida que a variación do poder da deriva xenética aleatoria é capaz de explicar a diversidade filoxenética nos niveis subcelulares e celulares (2-4). Se este sexa o caso, o tamaño da poboación tería que ser considerado como un potencial determinante das vías mecanicísticas responsables da evolución fenotípica a longo prazo. Aquí demostramos unha relación inversa filogenéticamente ampla entre o poder da deriva ea integridade estrutural das subunidades proteicas. Isto conduce á hipótese de que a acumulación de mutacións ligeramente periódicas en poboacións de pequeno tamaño induce a selección secundaria para as interaccións proteínas-proteínas que estabilizan as funcións de xenes clave. Así, aínda que as arquitecturas e interaccións de proteínas complexas poden ser contribuíntes esenciais á complexidade fenotípica, as características poden emerxer inicialmente por mecanismos non adaptivos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *