creceu baixo a tutela do seu tío, Canon da Catedral de Riez. Comezou os seus estudos nesta cidade, continuando en Marsella. Segundo os desexos do seu pai, inicialmente traballou sobre a banca, pero tivo dificultade e volveu a Riez. Durante a guerra traballou nun hospital militar, onde estaba apaixonado pola medicina. Estudou a carreira e foi un doctorado en 1801.
Cando chegou a infancia ou fillo salvaxe de Aveyron a finais do século XVIII, rodeado por unha gran publicidade e expectativa, Iardard estaba moi interesado no seu Caso, no que viu a posibilidade de contrastar empíricamente as ideas filosóficas e antropolóxicas do seu tempo con respecto á natureza humana e as relacións entre a natureza ea cultura nos seres humanos. El propuxo un plan para buscar a súa rehabilitación e incorporación á sociedade, plan que foi aceptado, a pesar do escepticismo doutros médicos. Subvencionado á súa vez polo goberno francés, durante os próximos cinco anos dedicouse intensamente a esta tarefa. Como consecuencia, elaborou dous importantes informes sobre o tema, publicado en 1801 eo outro en 1806, modelo tanto de rigor metodolóxico como a claridade expositiva.
A pesar da súa insatisfacción polos resultados obtidos con Víctor ou Quizais precisamente por mor diso, o resto da súa vida estaba dedicado intensamente á educación de sordomudos e cegos na institución impériare des sourd-muets, dos cales era un médico xefe. Promovió a creación de centros especializados para a atención dos afectados por estes e outras discapacidade, sendo un pioneiro da educación especial. El estableceu as bases do método de lectura braille para os cegos. En 1821 foi elixido membro da Academia de Medicina e publicou o seu Traité des Maladías de L’Oreille et de L’Audition.
Jean Marc Gaspard Iardard describiu por primeira vez a condición dunha muller nobre francesa de 86 anos de idade coa síndrome de Tourette.
iardard morreu en 1838.