Jasper Bernes | Caja de resistencia (Galego)

e despois foi downtown
disfrazado de personaxes menores
Quen non atopan fin de obxectos
convertendo espazo ao prezo.
Eles nomearon algo despois de ti ,
Outro Gaunt Outlet Chainsawed a través de parafraseado sólido, a forza roma de non tratar de escoitar
espalladas en liñas e arcos como o tempo de traballo
evaporando nun motín.
Paso fóra do hotel e para o último de todos os mundos posibles.
Que motivo podería darlle posiblemente?
Cando as luces volvían, cada centímetro da cidade
Tagged up con desigualdades

como Se de novo asignado ao sistema de queima de pedazos
Deixar a masa negra de execución de xusto tempo
Mentres navega polo circuíto trascendental
Atrwart volveu un coche de policía como arte e facelo Onde o mal barrio da vida real foi abarca o estado. Como todo o que che merda en ti en consistente, unha cuestión de tempo.
Isto é o que é o estado, ao final-
un libro de citas con arma,
os días estampados no metropolitano

SUPERFICE, unha coreografía completa de datas cuxo obxectivo é programar
outras datas cando se decide un punto no espazo en espazo en tempo profundo en tempo, será decidido.
Perdeu o seu Camiño nas bágoas unha noite.
Fóra dos lugares queimados e volvemos ás catacumbas
de traballo interminable e conversación, as texturas clasificadas que chocan coa forza
emitida do semáforo
para producir Nociones de valor e utilidade. , co noso sangue
e de novo a cousa anfibia
arrastre da prosa victoriana
e queda todo no noso rostro:
Unha masa de papel sanguento
converterse nunha pulpa viscosa, a partir do cal Limbs
Emer. GE, entón troncos, entón cabezas, entón: a policía,
Exército e servizo postal todo nun.

Non é crer que a Meims
pero crendo en non crer
como se Foi unha ancora de ancoração escondida a partir dos escondidos neutros,
como se non só vivías aquí.

y entusiasta Fuimos Al Centro
Disfazados de Personajes Secundarios
Los que non Encuentran El Fin dos Objetos
Convirtiendo Espacios en Precio.
ELLOS HAN NOMBRADO ALGO EN TU HONOR,
Otro Outlet Lúgrubre Serrado A Través de Una Sólida
Paráfrasis, La Fuerza Contundente de Non Intentar Escuchar
Dispersados en Líneas e Arcos de Tiempo Laboral
Evaporándose en un Disturbio.
Salgo del Hotel e Entra na última Posibilidad dos Mundos.
Qué Razón PODRÍA DAR?
CUANDO las luces se encienden, Cada polgada de toda la Ciudad
Caída salpicada de desigualdades

como si de Nuevo asignara El Sistema ardiente del destajo
liberados para la Misa negra de una ejecución a tiempo
mientras nave Gas A Través del Bucle Transcendental
Dando La Vuelta Al Coche de Policía Como Arte
y Haciéndolo Donde el Mal Barrio de la Vida Real
Está en Contacto con el Estado. Como TODO LO QUE SE CAGA EN TI
consecuente, ES UNA CUESTIÓN DE TIEMPO.
ESO ES QUE QUE ESTE ESTADO, EN EL FONDO-
UNA AGENDA CON UNA PISTOLA,
LOS DÍAS SELLADOS SOBRE El urbanita

Superficie, unha coreografía Entera de Fechas Cuyo Propósito ES Programar en Otras Fechas Cuando El Encierro de Uno es un punto en el Espacio
Cortado profundo en el tiempo
Que será deciidido .
Perdiste Tu Camino en Los Gases Lacrimógenos Una Noche.
Fuera dos Lugares Ardiendo e de Nuevo A Las Catacumbas
De Traballo e Conversión Sin Fin, Con Las Texturas Jerarquizadas Chocando Con El Campo
De Fuerza emitido por los semáforos
para producir nociones de valor y utilidade.
Non es de extrañar que lo mandes a la mierda y hagas algo muy disparatado
O Vayas a clases de posgrado o empuñe a construir bicis.

como otra vez las cubas se llenan con sangre, con nuestra sangre
e otra vez la cosa anfibia
se escurre desde la prosa victoriana
y se noses en encara:
UNA MASA DE PAPELEO ENSANGRENTADO
SE VUELVE UNA PASTA VISCOSA, DEONDE DONDE UNAS EXTERMIDADES
Emergen, Luego Troncos, Luego Cabezas, Luego: La Policía,
El Ejército e Correos TODO EN UNO.

Non es El No CreeR Lo que Mutila
Sino El Creyendo en El No Creer
Como SI Fuera Un Ancla Turbio
Extruido de Escondites Neutrales,
Como SI Non Solamente Vivieras Aquí.

(Traducción de Zackary G. Payne)

A equitación das palabras é unha maldade dos mundos. Isto moito, polo menos, poderiamos dicir claramente, mentres que os poetas evolvéronse ao redor de nós, murmurando ao exacto recibido da noite. Non fomos poetas máis. Fomos terroristas. Tivemos graduado, finalmente, á luz que golpea as picógrafos isométricas como un raio de morte golpea as caras espello dos señores do robot.De pé na antecodía, aínda goteando do mar de predicados calumniosas, armado só co oco dos reloxos, a masa e inclinación de cousas dixo por xente ás habitacións que os encascar -lles, poñemos cada última palabra que coñecemos en papel. Non tiñamos máis remedio: as máquinas tomaron as palabras de nós de forma definitiva, frontalmente, como nobres menores que contrartaban os prados cortados do antigo campesiñado a si mesmos, tomaron ata as palabras que probamos máis difícil de non pensar, leváronas e traduciunas á poesía de O Estado, o ficheiro do caso, a base de datos. Fomos expresados, como o zume dun froito, e esa foi a nosa última poesía, o noso final desbordado na bolsa de barf de administración total. Non había nada que quedaron en EE. UU. Pero a vista, e nada queda que facer senón que o vexamos.

Atopamos as palabras correctas unha vez, hai moito tempo, o panorama orfado estremecendo con vocales e lume brillante. Foi coma se alguén fose todo o mundo, en calquera lugar por todas partes, esténdese por todo o mundo, convertéronse en horizonte, limiar. Gimme o maldito diñeiro! Todas esas persoas arrastrándose ao redor do chan coma se estivesen recollendo pequenos fragmentos de algo precioso e piso de piso. Gimme o diñeiro! Como maxia, fixo que o sangue saia dos seus oídos. Fíxolles renunciar todo o que se podía ver. Como se fose unha chama, malvada polas rúas da cidade, a través de edificios, a través das narinas e fíos flaren e as ramas das árbores e as láminas de herba e as raíces enredadas. E aínda sabías, á vez, que o mundo co que estabas consubstancial era o mundo equivocado, por moito que as palabras realmente cortaron a ela como unha folla equipada. As súas aproximacións graduadas, a súa sucidade e o formigón e o aceiro, a súa araña, o seu xeito entrópico de falar a si mesmo sobre nós, os seus cidadáns posuídos coas súas transaccións calculables e agradecimientos comerciais e intercambio de aritmética elaboradamente impresas que dirixían o seu comportamento segundo a aritmética simple. Ben, quizais.

A vida na metrópole me fixo desesperadamente literal, teño medo. As cousas que son verdadeiras son as cousas que ocorren, que seguen a suceder, por moito que se negamos a crer neles. Declaranse de forma definitiva, tan sinxela como un xigante de Papá Noel de Santa, as paredes da sede do partido explotaron fronte á onda de explosión.

la equivocación de palabras es una equivocación de mundos. ESO, Por Lo Menos, Podemos Decío CLAMENTE, MENTRAS LOS POODAS ESTÁN EN EFERVESCENCIA A NUESTRO ALREDARDOR, CORRETEANDO EN ESTRICTO RECIBIMENTO DE LA NOCHE. NO FUIMOS POODAS POR MÁS TIEMPO. Éramos Terroristas. NOS Habíamos Graduado, Finalmente, Con La Luz Punzante Que Golpea Las Pictografías Isométricas Como unha raya mortal Golpea la Cara del Espejo de los Dueños Robotizados. De Pie en La Antecámara, Aún GOTANDO DELAR DE PREDICADOS CALUNUNIOSOS, ARMADOS SOLAMENTE CON LAS COSAS DICO POR GENSO E INCLIACIÓN DE LAS COSAS DICHO POR GENSE A LAS HABLACIONES QUE LOSAS DICHO PUSIMOS HASTA A ÚTIMA PALABRA QUE CONOCÍÁMAS PUBLIA PALABRA. Non Tuvimos Elección: Las Máquinas Nos Quitaron Por completo Las Palabras, frontalmente, como nobres inferiores Escriturando Las Segadas Praderas de Un Campesinado Anterior A Ellos, Llevaron Hasta Las Palabras Que Intentamos Firmemente No Pensar, Las Llevaron y Las Tradujeron en La Poesía del Estado, El Expediente, La Base de Datos. Fuimos explícitos, como un zumo de fruta, y ESA FUE NUESTRA ÚTIMA POESÍA, NUESTRO FINAL REBOSANDO EN A BOLSA PARA POTAR DEL GOBIERNO AL COMPLETO. NO QUEDÓ NADA DENTRO DE NOSOTROS SALVO LA VISTA, Y NADA QUE HACER SALVO observarla.

Encontramos Las Palabras JustAs UNA VEZ, HACE TIEMPO, MENTRAS EL PANORAMA ÓRFICO SE ESTREMACIA CON VOCIOS E UN SOBRE LUSTROSO. FUE COMO SI CUALQUIERA FUERA TODOS, CUALQUER LUGAR TODOS LOS LUGARES, extendiéndose por todo o mundo, Haciéndose Horizonte, Umbral. ¡Dame El puto Dinero! Toda Aquella Gente Está Gateando por el Suelo Como SI Estuvieran Recogiendo PEQUEÑOS TROZOS DE ALGUNA COSA VALIA, PISOTEADA CON HISTERIA. ¡Dame el dinero! Como por Arte de Magia, Hizo que a Sangre Saliera de Sus Oídos. Les Hizo Abandonar Todo o que se pudiera ver. Como SI TÚ FUERAS UNA LLAMA, MALDITA A Través de Las Calles de la Ciudad, por Los Edificios, Por Las Fosas Nasales Y Cables e Ramas de Los Árboles e Briznas de Césped Y Raíces Enredadas. Y Aun sabias, de súpeto, que el mundo con el que eras era consustancial O mundo equivocado, Por mucho que las palabras de verdad lo cubrieran como una Sabana unha medida. Sus aproximacións graduadas, su forma de tierra e cemento e hierro, Su cola, Manera Entrópica de Hablar con sí MISMA SOBRE NOSOTROS, SUS CIUDADANOS OBSESIONADOS CON SUS TRANSACIÓNS COMPUTAS Y JOCISIDAD COMERCIAL E INTERCAMBIO DE ELABORADOS BOLETOS RECIOS QUE DirIGEN SUS COMPORTIMIENTO DE ACUERDO CON LA Simple Aritmética. Pues, quizás.

la vida en la metrópole me hecho desesperadamente literal, Tengo Miedo.Las Cosas Que Son Verdad Son Las Cosas Que Ocurren, que Sigue Ourriendo Sin Embargo en Granza Negamos Cree en Ellas. Ellas se manifiestan con rotundidad, tan sencillo como un gigante santa claus ardiendo, la pared de la sede del partido ahuecándose delante de la onda expansiva.

(Traducción de Zackary G . PAYNE)

En canto ao resto de nós,
Aprendemos algo importante sobre nós mesmos observando desde o peirao de carga
como a nube de cogomelos
anuncia a Fin doutra tempada-
por exemplo, que cada motín realmente é
un conxunto de outros disturbios
lavado nos bulevares,
De cuxos cadáveres desbotados
un vestido e armas de compañeiros
a inadecuación total de que
como equipamento para a tarefa en mano
Rasta en negativo
o asento perigoso do partido histórico
a poesía do futuro
cuxos doces sons novos
encherase con significado lentamente
mentres que os mares suben.

Al igual que para o resto de nosos,
Aprendimos algo importante ACERA DE NOSOTROS MISMOS
MIRANDO DESDE LOS MUELLES DE CARGA
Mientras la nube de Hongo
ANUNCIA EL DE OTRA TEMPORADA-
P.EJ., Que Cada Disturbio en Realidad ES
Una Combinación de Otros Disturbios
Barridos en Los Bulevares,
Desde Cuyos Cadáveres Descoloridos
Uno Se Viste e ARMA A SUS CAMARADAS
La Total de incompetencia de Ello
Como equipamiento para la Tarea que tenemos entre Manos
Se Perfila de Manera Negativa
La Peligrosa Silla del Partido Histórico
la poesía del Futuro
Cuyo Dulce Sonido Nuevo
Se Llenará de Sentido Lentamente
Mientras Se Elevan Los Mares.

(Traducción de Zackary G. Payne)

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *