No tesouro de lingua francesa, di que esta palabra existe desde 1580 nos ensaios de Montaigne na jerga de 1580 de Galimatias, Essais, Ed. A. THIBAUDET. e descualifica as outras etimoloxías propostas e expón as hipóteses máis recentes, o lingüista Henry R. Kahane, que propón que sería unha expresión humanista prolongada de Bizancio, cuxa base sería grega segundo Matthew e referiría á xenealoxía de Cristo ( Evanxeo segundo Matthew, I, 1-17). Aínda que a Academia Francesa o mira con escepticismo, clasificándoa como unha orixe incerta.
Así, a palabra galimatías alcanzaría a nosa lingua a través de Francia (Galimatias) do mesmo significado, que era un discurso ininteligible ou escrito para o oínte, isto á súa vez provén do grego (κατά ματθαῖον-kata Matthaion), traducido como o RAE para a forma en que este apóstolo comeza o seu evanxeo, posiblemente incomprensible para o non versado nas Escrituras.
Seguindo a hipótese de Mateo, en grego ματθαῖον (Matthaion) ea súa curta forma Matías, do mesmo significado
Esta palabra deriva da palabra Mattan (מתן) do Ebreo (Chadeo / arameo),
Exemplo:
2 Abraham foi o pai de Isaac; Isaac, pai de Jacob, Jacob, pai de Xudá e os seus irmáns; 3 Judá, pai de tarifas e zera, cuxa nai era Tamar;
tarifas, pai de Jezron;
Jezrón, pai de Aram;
4 Aram, pai de Aminadab;
Aminadab, pai de Naason;
Naasón, pai de salmón;
5 salmón, pai de Booz, cuxa nai era Rajab;
Booz, pai de Obed, cuxa nai era Rut;
obed, o pai de Isai;
6 e Isai, Pai do rei David.
David foi o pai de Salomón, cuxa nai fora a esposa de Uriah; 7 Salomón, pai de Roboán;
Roboán, pai de Abías;
Aba, pai de ASA;
Joan Coromines di que a palabra podería provir do nome francés de José de Arimatea, por unha corrupción de palabras entre Josephus Ab Arimatheas a Josephus a Barokathea, creando nas mentes da xente O país imaxinario chamado Barimatum, e quen se atribuiría correr incomprensible por Gibberish. Esta versión levaría a María Moliner no seu dicionario.
Outros teorizos
Para outros escritores, a palabra provén de Galli (latín para Gallo) e as matheies gregas (μαθητής), que significa entón “A docencia do galo, ensinándolle o galo.”
Segundo esta versión, na antiga Francia, cada avogado fixo os seus argumentos en latín, ante os xuíces. El conta a historia de que había un caso dun macho chamado Matías, que loitou pola propiedade do seu galo. A alegación tornouse xenial, eo avogado gritou varias veces que era o Matías Rooster (Gallus Mathías), dando a este avogado un discurso moi emerxente e non comprensible.
É posible que tal historia chegou por medios da obra de José María Iribarren, por que dos devanditos:
e crecendo as porfias, o que deu orixe ao gobernante, pasando e pasando días, de Matías e Gallo, Grooves formado.
La Raeeditar
Esta palabra xa aparece no español desde 1742, nas letras eruditas de Benito Jerónimo Feijoo e Montenegro, que nun fragmento di:
iv. Que os novos filósofos caeron nas Galimatias, que se reproban nos antigos.
Para os demais, a mesma palabra podería vir do latín vulgar Ballímathia, canción do cantatime inhonestae, de Isidoro de Sevilla.
No Dicionario da lingua española, da Real Academia Española, a palabra Galimatias aparece por primeira vez, na súa edición de 1843, inclinada á hipótese de Gallus Mathias Student Jergon, e tamén en edicións posteriores de 1956 e 1984. Con todo, nas edicións de 1989 e 1992, aparece ningunha proposta etimolóxica, senón ata 2001, coa versión do Evanxeo segundo Matthew.