chámase frecuencia intermedia (fi) na frecuencia dada nos dispositivos de radio que utilizan o principio superheterodinámico. Isto obtense a partir da mestura da antena sintonizada de sinal cunha frecuencia variable xerada localmente no aparello por un oscilador local (OL) e que ten unha diferenza constante con ela. Esta diferenza entre as dúas frecuencias é precisamente a frecuencia intermedia.
En receptores de radio convencionais o valor da frecuencia intermedia é xeralmente 455 ou 470 kilohertz, nos receptores de modulación de amplitude (AM) e 10,7 megahercios en modulación de frecuencia (FM), aínda que en dispositivos máis sofisticados, a chamada conversión dobre, utilízase un segundo valor de fi menor. Nos receptores de televisión do sistema PAL empregados en Alemania, España e outros países, o FI é seleccionado a 38,9 megahertz.
A utilidade do uso dunha frecuencia intermedia reside no feito de que todos os circuítos de afinación existentes desde o paso en que se realiza a mestura, traballan nunha frecuencia fixa (a do FI) e Polo tanto, son máis fáciles de axustar. Deste xeito mellórase a selectividade e facilítase o deseño das etapas de amplificador. Se a frecuencia intermedia non se usou, sería necesario deseñar circuítos de sintonía que ao mesmo tempo terán unha gran selectividade e unha gran variedade de selección de frecuencias de actuación, algo difícil e caro de conseguir.