Non me lembro dunha moza débil, a pesar de ser bastante delgada; Con todo, a miña nai estaba tremendo cada vez que insinuou que non estaba ben. E é que, ademais da preocupación lóxica, estar enfermo, implicaba toda unha función teatral.
ao final da primeira décima, a cama era obrigatoria. Eles só déixanme levantarse para ir ao baño e, por suposto, ben abrigado no caso de que caia frío. Por iso, non foi sorprendente que estaba caendo, porque as súas pernas, con tanto descanso, eran anquilosas ou aburridas, coma min. Pero segundo a miña nai, foi a febre que me debilitou, coa que a miña solicitude de levantarse para ver a televisión, era impensable. Entón xoguei a montaxe da derrota. Síntome na cama con túnica e manta polos ombreiros; O meu pai poñendo o espello do “Salón” no corredor diante do meu cuarto para a “TV”, que estaba na sala adxacente, reflectida nela; A miña nai levantando o volume para que puidese escoitalo; E a miña irmá en corentena mirando a manobra completa. Despois dun tempo tiven unha dor e dor nas costas que non podía ser máis, pero foi sufrido para divertirme por un tempo.
Outra escena típica, el Foi producido como resultado do médico, dixo sobre o pé da cama: “Creo que son mellores inxeccións, é máis rápido”. Foi escoitando e dicindo a Nicolasa, “a miña nai”, “se non fai mal”. .. Foi máis que pánico que o sentín cara a eles. A nosa “Practicación” foi chamada Dª Consuelo. Veu co seu maletín, el sacou as placas e puxo unha auga fervente nun caso metálico onde posteriormente introduciu a agulla para desinfectar. Xa entrando pola porta que estaba en tal nervio que bomba os músculos endurecidos. Cando ía proceder, dixo: “Relaxa o Culete. Deixalo suavemente, que se non é peor. ” Nin que dicir ten que, el non podía, era superior a min, entón terminei con algúns bebés de coidado. Foi tal o comecume que tiña mentres durou o tratamento, que adoitaba perder un quilo; Aínda que segundo a miña nai, non era: por febre.
polo menos a miña irmá estaba moi enferma. Operaron de Anginas con só sete anos, e para que non se estivese nervioso, dicíanlle dicindo que sería perseguido de xeado. Ese tempo a sorte era para min, que tamén os levaba sen ter que sufrir nada.
final