O 25 de novembro conmemorou o Día Internacional de Eliminación de Violencia contra as mulleres, creado en 1999 polas Nacións Unidas, unha axencia que lidera os esforzos dos diferentes estados, para erradicar todas as formas de violencia contra as mulleres e as nenas.
a institucionalización deste día, ten unha historia en diferentes momentos históricos nos que a situación seria que enfronta as mulleres do mundo e a necesidade de adoptar medidas para garantir o dereito a unha vida libre de violencia.
En 1981, o primeiro encontro feminista de América Latina e do Caribe (Bogotá) declarou o día 25 de novembro Internacional contra a violencia cara ás mulleres, en conmemoración do asasinato das irmás, Minerva e María Teresa Mirabal (as bolboretas), tres activistas de resistencia contra a ditadura de Rafael Trujillo en Santo Domingo.
En 1993, a Conferencia Mundial das Nacións Unidas sobre Dereitos Humanos, recoñece que os dereitos das mulleres son un problema de dereitos humanos.
en novembro de 1985, a organización dos Estados americanos aprobou O plan de acción con respecto á violencia que afecta ás mulleres e, en 1990, aproba as conclusións e as recomendacións do país interamericano sobre femia e violencia.
en Brasil , a XXIV Sesión ordinaria da Asemblea Xeral da OEA, adopta a “Convención I Nteraramental para previr, sancionar e erradicar a violencia contra as mulleres “, acordo internacional que define a violencia contra as mulleres,” como “calquera acción ou comportamento baseado no seu xénero, o que causa a morte, o dano ou o sufrimento físico, sexual ou psicolóxico para a muller, tanto O ámbito público e privado “(artigo 1). Recoñece-lo como unha violación dos dereitos humanos e as liberdades fundamentais. Proponse aos estados, a adopción de mecanismos para loitar contra este flagelo e garantir a integridade física, sexual e psicolóxica das mulleres, tanto no nivel público como privado.
Este acordo foi asinado polo noso país o 12 de xullo de 1994 e ratificado en xuño de 1996.
en Perú e no mundo, aínda que as figuras dinnos sobre a prevalencia da violencia contra as mulleres “, aínda non sabemos O verdadeiro alcance (…), xa que o medo ás represalias, os efectos que outros non os crean e o estigma que apoia o superviviente, pero non o agresor – as voces de millóns de supervivientes silenciaron a violencia e distorsionaron a Dimensión real do sufrimento de horror continuo de mulleres “(Phumzile Mlambo-Ngcuka, Secretario Xeral da ONU e director executivo da ONU, 2018).
O estado peruano, declarou o Situación de violencia do interese nacional Contra as mulleres e asignou maiores recursos para mellorar os sistemas de protección, coidado e sanción. Non obstante, tamén é necesario, traballar para reducir a tolerancia social da violencia, o cambio de actitudes, crenzas e imaxinario que está baseado na violencia contra as mulleres. Tire o fin da cultura do silencio, que se traduce en indiferenza, que non permite visibilizar as agresións contra as mulleres que se producen no espazo público e no privado, todo o tempo. Deixar de facer, tamén é prexudicial, porque se está a ser suprimida unha acción que pode contribuír á prevención, onde é necesario e esperado.
Este ano a campaña do Ministerio do Poboacións de muller e vulnerables, quere facerse precisamente esta mensaxe “A indiferenza tamén é violencia”, co obxectivo de promover o compromiso da sociedade na loita contra toda a forma de violencia contra as mulleres. Busca dicir a sociedade que, co seu compromiso, É posible poñer fin á violencia.
Ver a programación de actividades
- elaborado por: Susana Zapata