A e a miña China, me acostumar, e así …
Acostumábame ao perfume da túa pel, o teu xeito de bicar e a calor do teu
Mire.
Acostumouse a ternudas que nunca máis importa na túa cama e coa túa herba.
Acostumouse a deixarme transportar a ese mundo onde me levaches con doce e agora O hábito vive en min, non poderei vivir se algún día r / falta; Porque vostede é o culpable que eu ás súas cousas e que o amor sen querer ser usado para acostumar a ese pracer de facerme como este pracer de formar un único como un tolo namorado de min para acostumarse ao pecado sen perdón para darlle paixón e esquecer que estou casado; E agora e o personalizado en directo en min. Non vou ser capaz de VIVR Se algún día me un día, porque é o culpable que eu ás súas cousas e ese amor sen amor para min, porque é culpable que eu ás súas cousas e que o amor usado para iso.
Estou acostumado a renderse ao teu pracer, o perfume da túa pel e a calor do teu aspecto.
Estou acostumado a renderse ao teu pracer, tenrura que nunca tes máis Ninguén de compartir a compartición dígovos.
Acostumouse a entregarte ao teu pracer, acostumábame ao teu corpo ás túas cousas e ao teu amor.
Estou acostumado a entregarte ao teu pracer, Se algún día non vou ser capaz de ir a vivir que che digo.
Acostumouse a entregarte ao teu pracer, como un tolo no amor, sempre me miras pensando.
Estou acostumado Para renderse ao seu pracer, a culpa que o ten que adoitaba acostumarte.
Pausa
Acostumouse a entregarte ao teu pracer, con dozura que me levas a acostumarte |
Estou acostumado a renderse ao teu pracer, entregouse ao teu pracer e que é t U-forma de ser.
Estou acostumado a renderse ao seu pracer, ata me fixo esquecer, esquecer que estou casado.
Autor (ES): Gloria González
.