Gustavo Espinosa, CFA
Todos os investimentos deben tomar decisións a diario: que instrumento para engadir á súa carteira, a que prezo debería comprar ou vender, que sector ou industria fai O maior potencial de apreciación, a moeda que será favorecida por fluxos de capital internacionais, etc. Os investimentos dedican unha gran parte do seu tempo para analizar estas decisións. Non obstante, poucos investimentos dedican o tempo suficiente á decisión que terá un maior impacto no seu resultado a longo prazo: a asignación de bens estratéxicos (“asignación de activos estratéxicos”). é establecer a mestura ideal a longo prazo entre bonos e accións na carteira segundo os obxectivos e a tolerancia ao risco de cada investidor. Por exemplo, un investidor máis antigo a retirada pode preferir ter o seu investimento 100% líquido e con pouca variación, que investiría o 100% da súa carteira en títulos a curto prazo con alta cualificación crediticia. Por outra banda, un novo investidor con maior tolerancia ao risco e un horizonte de investimento a medio prazo, podería ter o 100% da súa carteira en stock. Os investimentos sofisticados como plans de pensións, fondos soberanos ou universidades, poden considerar outros tipos de financiamento de activos Eros como inmobiliario, produtos agroindustriales, metais e moedas como parte da súa carteira e asignarlles unha porcentaxe adecuada.
Investigacións
Varios estudos revelan a importancia da asignación de activos estratéxicos. Algúns investigadores como Brinson, Hood e BeeBower (1986) informan que ata o 90% do desempeño a longo prazo da carteira explícase pola mestura de activos, é dicir, o nivel de rendemento do risco que se pode obter é predeterminado a un En gran medida pola asignación estratéxica de activos. Por exemplo, non é posible esperar un maior rendemento a longo prazo dunha carteira de 100% invertida en instrumentos de débeda a curto prazo como o rendemento dunha carteira de 100% invertida investida en accións. Ben Graham no seu libro “Intelligent Investor” suxire que o investidor conservador promedio sexa unha mestura neutral de 50% de bonos e 50% de accións. Harry Markowitz, pai da teoría da carteira clásica que enfatiza a relación de rendemento de risco para seleccionar carteiras eficientes, nunha entrevista declarada que a mestura de activos da súa carteira persoal foi do 50% de bonos e un 50% en accións para “minimizar o remordimiento” de non investir o suficiente nun activo gañador ou de investir demasiado nun activo perdedor.
a mestura ideal
Hai regras empíricas para elixir a mestura de activos adecuada segundo a idade do investidor. A regra “a súa idade en bonos” establece a porcentaxe de títulos a manterse na carteira. Para unha persoa de 35 anos, esta regra conta que debe ter un 35% investido en bonos e 65% investido en accións. Para unha persoa de idade preto do retiro, dicindo 60 anos, esta regra establece un 60% en títulos e un 40% en accións. Esta regra intenta capturar a capacidade de correr un risco de acordo co horizonte de investimento do investidor, onde a longo prazo hai unha maior capacidade para asumir riscos e viceversa.
En resumo, a mestura perfecta depende da situación e obxectivos de cada investidor. Variables como idade, estado civil, número de nenos, estabilidade de traballo, nivel socioeconómico, necesidades de liquidez, longa -Term obxectivos, entre outros, debe considerarse ao establecer a asignación de activos estratéxicos. Inclusive, algúns asesores de investimento inclúen factores psicolóxicos para determinar o nivel de tolerancia ao risco dos seus clientes e deseño de enerxía Importar unha estratexia de investimento contryde. Personalmente, comparto coa idea de Burton Malkiel no seu libro “A Random Walk by Wall Street”: toma o nivel de risco estrictamente necesario que permite durmir tranquilamente pola noite.
Gustavo Espinosa, CFA, é un Consultor en investimentos para plans de pensións privados.